Verës u martova. Burri më do. As s’ma prishë e as s’ia prishi. Jetojmë në një banesë bajagi komode në Prishtinë. Dytë punojmë. Të ardhurat s’janë hajmedet por s’është aq keq sepse s’bëjmë harxhime kushedi çka.
Në përgjithësi, kur e mendoj veten ku kam qenë e ku jam… dallimi është si nata me ditë. Jam njëqind herë më mirë se që e kisha mendu veten kur më la burri i parë. Më rrahu për herë të fundit dhe më la. Më dëboi prej shtëpie dhe më la në rrugë. Bërtiste si i trentë se e kisha tradhtu por s’e besonte as vetë. Donte me u nda prej meje, veç pse e gjeti një tjetër. Unë mbeta midis rruge dhe sillesha me valixhe prej shoqes në shoqe derisa mu duk që e teprova. Pastaj prej motelit në motel derisa mu harxhuan paret. Dhe në fund, i tregova nënës që isha nda e u ktheva në shtëpi.
Në atë kohë as që më shkonte ndërmend se një ditë do të martohesha prapë. Isha e bindur se do të plakesha e vdisja në shtëpinë e prindërve duke u përkujdes për ta.
E, çka kam tash? Pse kaq keq?
Puna e babit e nanit.
Babi parvjet ka dalë në pension. Vjet vdiq Artoni, shoku i tij më i ngushtë. Prej atëherë, ai s’del kurrkah hiç. Rri veç vetë gjithë ditën. Flet me nanin nganjëherë, rrallë. Dhe më së shumti thjesht këqyr televizor. Vetmia e tij po më mundon shumë. Dje e vizitova. Më pyeti qysh isha unë e burri sa për me la gojën dhe i ktheu sytë kah televizori e s’më foli më. Televizori po shfaqte reklama. Por, ai po bëhej sikur bash ato reklama i interesonin veç sa mos me folë me mu.
Kur i thashë nanit se më brengoste babi, ma ktheu se “jeta pa punë kështu e ka”.
Nani është një vit para pensionit. Gjithë jetën ka qenë amvise, edhe pse shpesh e ka shprehë ëndrrën që me punu diçka jashtë shtëpie. Bile, para nja pesë vjete ia nisi me punu si pastruese në një shtëpi të komshive. Ama, punonte tinëz sepse e dinte që babi s’do ta linte. Fundja, s’ishim aq keq me pare. Kur babi e zbuloi, krisi lufta mes tyre dhe ajo e la atë punë dy javë pasi ia kish nisë.
“Pasha qato dy javë,” – ma përsëriste sa herë që shkonte llafi te dëshira e saj me punu (e llafi shkonte gjithë).
Tash që periudha e pensionit po vinte, nani po bënte gjithçka që mundej me kthy ëndrrën në realitet. Ma tha që kjo ishte përpjekja e saj e fundit me gjetë punë sepse sapo të dilte në pension kish me u dorëzu.
Po provoj edhe unë me ia gjetë një punë. Por, s’po mundem. Është zor me e punësu një 64-vjeçare me shkollë të mesme e pa përvojë pune.
Më mundon deri në asht kjo përpjekje e nanit. Kur ishte veç ëndërr, më bënte me qeshë sepse më dukej simpatike.
Por, tash kjo ëndërr e vogël e saj po shndërrohet në makth dhe unë po druhem për të. Siç druhem shpesh kur ajo më tregon se u refuzua prej një marketi a prej një lulishteje a prej një çerdheje. Qysh me ngushëllu? E druhem edhe kur më kallëzon që babi është aty para televizorit, si gjithë.
Kur e fola me burrin, ai ma ktheu bajagi keq. Më tha mos me e thirrë nanin hiç një kohë. Beson që ato thirrje e ato vizita të shpeshta te ta po më bëjnë keq.
Edhe unë besoj ashtu. Ama, qysh mundem unë mos me shku te nani e mos me ia çelë telefonin? Kjo s’është zgjidhja. Apo…?
A mundeni me pasë empati të tepruar?
Lexojeni artikullin e mëposhtëm:
*Emri i personazhit është fiksional. Rrëfimi është i edituar. Dërgo rrëfimin tënd në [email protected].